gisteren hebben we gedaan waar iedereen voor naar cairns komt: duiken. met een busje werden we 's ochtends opgehaald bij ons hostel en naar de haven gebracht. we zaten op een niet ontzettend grote boot... een kleine spido metongeveer 70 mensen. de meeste kwamen om gewoon te snorkelen, een groep had zn padi (duikbrevet) en ging zelfstandig duiken, en er was een groep die een introductory dive ging doen. de meeste daarvan hadden nog nooit gedoken, zoals wij, maar in principe kan je een introductory dive zo vaak als je wilt doen. deze duik houd in dat je uitleg krijgt over het equipment (uitrusting), signalen onder water (communicatie!) en duiktechniek (zoals ademen en je oren klaren). de vrouw van het bureau waar we de tour hadden geboekt heeft ons deze tour aangeraden, en verzekerde ons wel 10 keer dat dit de snelste boot zou zijn van alle tours (als je eerder op bestemming aankomt heb je dus meer duiktijd). het was inderdaad een erg snelle boot, wat in combinatie met de hoge golven niet zo'n prettig effect gaf. nadat we 50 keer achter elkaar met boot en al 3 meter naar beneden waren gevallen werden er kotszakjes uitgedeeld en zat iedereen op het voordek voor zich uit te staren met een vast punt voor ogen. en vooral zn mond dicht te houden. omdat er redelijk veel mensen mee waren, was er een indeling gemaakt van wie wanneer en waar zou duiken (we zouden naar 3 verschillende reefs (rifs)(riffen?) gaan). yori en ik zouden bij het eerste en tweede rif duiken, samen met nog 1 iemand anders en de instructor. we waren een beetje zenuwachtig, waardoor het in combinatie van de vaart daarvoor even duurde voordat ik klaar was om al mn uitrusting aan te trekken (wetsuit, riem met gewichten eraan, vest met zuurstof-fles en meters, duikbril, flippers). yori ging het eerst het water in en moest daar een paar oefeningen doen, en daarna gingen de andere man en ik. we moest oefenen met onderwater van zuurstof slang (hoe heet dat? waar je door ademd, waar dat mondstuk aanzit) voor het geval je zuurstof op zou raken en je de reserve van de instructor moest gebruiken, en we moesten onder water het water uit onze bril laten weg lopen. toen waren volgens de instructeur klaar om naar beneden te gaan (die oefeningen gebeurden allemaal op 1 meter onder water, aan een touw dat speciaal voor duiklessen tot aan de bodem doorloopt. dus daar gingen we... we moesten het touw blijven vast houden en dan steeds een stukje verder naar beneden, en elke halve meter je oren klaren. het was zo eng... alleen maar water om je heen, steeds die druk, water dat steeds in mn bril bleef lopen, het onder water ademen door dat ding... and there i freaked out. ik wilde echt niet verder, en ben met de instructeur terug naar boven gegaan (ik had de signalen voor 'stop' en 'naar boven' goed onthouden). hij ging weer terug naar yori en die ander, die op 7 meter diepte in hun eentje zaten te wachten en ik werd op de boot geholpen. ik ben gaan snorkelen, samen met de onderwater camera die we allebei hadden gehuurd. het snorkelen beviel me veel beter.. je kan rustig kijken, je hoeft verder nergens aan te denken, je weet zeker dat je niks vergeet te doen waar je leven of gezondheid vanaf hangt, en er was genoeg te zien. echt de grootste vissen die ik ooit in het wild heb gezien, ze waren wel saai grijs, en kleinere gele vissen met een blauwe staart. maar ik had een missie, ik ging opzoek naar yori's duikgroepje zodat ik foto's kon maken. ik geloof dat ik 8 mensen heb gefotografeerd die op die boven de zeebodem zwommen voordat ik de goede had.. iedereen lijkt op elkaar onder water met een wetsuit aan. (ik probeer de foto's op de foto-site te zetten maar tot nu toe is het nog niet gelukt) ik ben de rest van de tijd boven ze blijven zwemmen haha. toen yori terug kwam zijn we samen verder gaan snorkelen (we hadden ongeveer een uur bij elk rif, en de introcuctory dives duren niet langer dan een half uur). het rif op zich viel een beetje tegen.. die kleur die je je er bij voorsteld en die poster je wijsmaken bestaat niet. het rif is gewoon bruin en grijs, met hier en daar een gekleurd plantje (en nee, die kleur komt niet doordat het toerisme het rif aantast, of door globalwarming, het schijnt altijd zo geweest te zijn, en daarbij absorbeerd de zon ook nog een deel van alle kleur). de vissen, daarintegen, zijn wel weer de moeite waard. echt alles kleuren en maten. er zater clownsvissen (nem0!), die ik niet gezien heb, maar yori wel, gele vissen met blauwe staarten, blauwe vissen met rode staarten, gestreepte vissen, gestippelde vissen, rode vissen, metalic gekleure vissen met allemaal verschillende kleuren, en ik heb zo'n stekelvis gezien, je weet wel, die zichzelf op kan blazen tot een soort voetbal. daarna ging de boor verder naar het volgende rif. we hadden bij het boeken van de tour betaald voor twee dives (de tweede is altijd beter zegt iedereen, omdat je dan meer ontspannen bent), en we waren ook bij dit rif ingedeeld om te gaan duiken. maar we waren intussen weer misselijk geworden, ik wist niet zeker of ik het nog een keer wilde proberen, en ze zeiden dat dit rif en de volgende ongeveer hetzelfde waren, dus zijn we hier gewoon gaan snorkelen. dit rif was veel mooier dat het vorige. het was groter en met meer afwisseling in diepte en kleur.ongeveer dezelfde vissen als het eerste rif. op weg naar het derde rif hebben we geprobeerd wat te eten, want duiken op een volledig lege maag is ook niet goed. nu moest ik kiezen.. wilde ik het nog een keer proberen of ging ik gewoon snorkelen. yori ging zowiezo, en die andere man ook weer. ik was nu nog banger dan voor de eerste dive, en ik wilde niet nog een keer. maar... ik ben toch gegaan. volgens de instructeur konden yori en de ander zichzelf wel een beetje redden, dus hij zou de hele tijd bij mij blijven. ik had een andere, kleinere duikbril gekregen, zodat er minder water in mn bril zou lopen. dit rif lag niet zo diep (trouwens alle reefs waren maar maximaal op 10 meter diepte, dus dat van die kilometers onder me was ook onzin), dus we zouden niet zo ver duiken, ongeveer 4 tot 6 meter. we begonnen weer aan het touw, steeds een stukje verder. ik geloof dat ik daar 10 minuten gehangen heb, zo bang was ik, en toen zijn we gaan zwemmen. echt het engste wat ik ooit heb gedaan.. je moet op zo veel dingen letten, je bent helemaal afhankelijk van de zuurstof op je rug. elke keer je oren ploppen, niet vergeten te ademen, en vooral niet per ongeluk door je neus uitademen waardoor er water in je bril loopt (maar probeer dat maar eens.. boven water adem je meestal ook een beetje uit je neus als je door je mond uitademd). het mondstuk gleed steeds een beetje uit mn mond, ik was echt bang dat hij eruit zou glippen en ik zonder zuurstof zou zitten, of water zou happen (die oefening aan het begin, die van wisselen van zuurstof lijn, had me niet echt gerustgesteld). de duikinstructeur ging elke keer helemaal naar beneden zodat hij iets op de bodem kon laten zien, terwijl ik het liefst niet te diep wilde blijven zwemmen, omdat je dan minder tijd hebt om na te denken over wat er allemaal mis kan gaan. als je stil staat hebben je hersenen daar toch meer tijd voor ofzo. de mijne in elk geval wel. dit rif was trouwens niet zo bijzonder. dat ze allemaal het zelfde waren was echt onzin, het tweede was veruit het mooiste. dus echt veel heb ik tijden mn eerste echte duik niet gezien, alleen de vissen die je met snorkelen ook zag. wel grappig was dat de instructeur de vissen ging voeren, waardoor je opeen helemaal omringt bent door grote vissen die vechten om een hapje. maar nog nooit ben ik zo blij geweest toen ik het touw voor me zag opdoemen, en wist dat de duik erop zat. ik ben heel blij dat ik het heb gedaan. ook al heb ik de hand van de instructeur geen seconde losgelaten, ik ben toch best trots op mezelf. daarna zijn we weer gaan snorkelen, en toen terug met de boot naar de haven (ongeveer 1,5 uur varen) het is jammer dat we geen haaien of zee-schildpadden hebben gezien, en het rif vond ik echt een beetje tegen vallen (ik heb in europa zeebodems gezien die veel kleurrijker waren), maar de vissen waren echt kick, en hello... ik heb gedoken!
